Markt in Mto wa Mbu Tanzania

Donderdag markt in Mto wa Mbu

We steken de drukke weg over die Karatu met Arusha verbindt. Voor ons lopen herders met hun koeien, geiten en ezels, die zich onverstoorbaar tussen het verkeer bewegen. Een ezel besluit plotseling een stap opzij te zetten, precies in mijn richting. Ik slinger mijn stuur om en ontwijk hem net op tijd. De herder reageert meteen, een tik met zijn stok, hup weer in het gareel. ”Waar gaan ze naartoe?” vraag ik aan Mkopi. “ Naar de wekelijkse markt,” antwoordt hij. Donderdag is marktdag in Mto wa Mbu.

Fietstocht door Mto wa Mbu

Wat een geluk! Net op donderdag maken we een fietstocht met Mkopi van het Cultural Tourism Program.  Ik wandelde al eerder door Mto wa Mbu, maar vandaag verkennen we de omgeving per fiets.
Onderweg zwaaien kinderen enthousiast en klinkt er overal een vriendelijk "Jambo!" van voorbijgangers. De route leidt ons langs smalle paden en stoffige wegen. De eerste stop wordt op ons verzoek de markt, het kloppende hart van het dorp. Hier zie je het echte lokale leven: kraampjes vol kleurrijke groenten en fruit, verkopers die hun waren aanprijzen, en de bedrijvigheid die zo typerend is voor Oost-Afrika.

Te voet met het vee naar de markt

Vanuit de wijde omgeving trekken mensen naar deze markt. De mannen te voet met hun vee, de vrouwen vaak met een auto of busje, beladen met manden vol groente en fruit. Dat zie ik even later ook: een vrachtwagen rijdt voorbij, de laadbak hoog opgestapeld met trossen groene bananen, terwijl op een brommer een Maasai voorbij scheurt met achterop een andere man- een geit tussen hen in.

Een drukte van belang op het marktterrein

Even later komen we aan op het marktterrein, waar de drukte meteen overweldigend is. De mannen zijn druk aan het onderhandelen over koeien en geiten, terwijl de vrouwen zich bezighouden met groenten en fruit. De bokken en de geiten gescheiden, zou mijn oma zeggen. En inderdaad, het contrast is treffend: aan de ene kant staan alleen de mannen, aan de andere kant zitten de vrouwen op kleurrijke kleden vol perfect gestapelde tomaten, bergen rode uien en bossen groene bananen. 

Kleuren en geuren op de markt

De kleuren zijn bijna surrealistisch in het felle zonlicht. De geuren van vers fruit, geroosterde mais en kruiden mengen zich in de warme lucht. Ik bekijk de onderhandelingen van de mannen vanaf een afstandje, het niet een plek waar je als toerist eens even lekker tussen doorloopt. Dit is serieus business. 

Mannen in een kring met een emmer voor zich

Iets verderop, onder een grote acaciaboom zitten een aantal mannen in een kring, gehuld in felgekleurde doeken. Hun kleding en uitgerekte oorlellen verraden dat het Masai zijn. Voor hen staan grote emmers, en in het midden schept een vrouw bekers vol met een troebele vloeistof waarin vreemde vlokken drijven. Nieuwsgierig blijven we staan kijken. Een van de mannen wenkt ons, en voor ik het weet zit ik tussen de mannen en krijg ik een volle plastic beker in mijn handen gedrukt.

Bananenbier en maisbier

“Bananenbier“ verklaart zegt Mkopi grijnzend. “ Maar het  is maar 2,5 procent. Het maisbier is sterker, proef maar”. Het is net tien uur ‘s ochtends, maar ach- je bent in Tanzania of je bent het niet. Ik neem een slok. Het bier is dikker dan ik had verwacht en heeft een licht zurige nasmaak. Het maisbier dat ik daarna probeer, is nog bitterder en blijft in mijn mond plakken. Niet direct een favoriet. De mannen om ons heen knikken goedkeurend en glimlachen als ik mijn beker doorgeef.

Parels op reis

Zulke momenten zijn voor mij de parels tijdens een reis. Je verstaat elkaar niet maar voelt de connectie en de vriendelijkheid en het plezier. Sommige mannen zitten er al wat lodderig bij, -het is duidelijk dat de markt niet alleen een plek is om te handelen, het is ook een sociaal gebeuren voor de oudere mannen. Oudere vrouwen zie ik niet. Ik vraag me af waar zij zijn. 

Landbouw in Tanzania

Tanzania leeft van de landbouw. Op reis door het land, zie je langs de weg overal kuddes koeien en geiten, begeleid door jonge herders met stokken in de hand. Veeteelt is de ruggengraat van veel semi-nomadische volken, zoals de Masai. Daarnaast is Tanzania een van de grootste exporteurs van koffie, thee en cashewnoten. Op markten zoals deze zie je de agrarische sector in actie: tomaten, uien, mais en cassave worden uitgeladen, verhandeld en weer verder vervoerd. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en we stappen weer op. Nog een hele fietstocht richting Lake Manyara voor de boeg- gelukkig maar een paar slokjes bier op.

Jonge vissers met hun vangst

Bij het meer treffen we even later een paar jonge vissers die net met hun vangst van de dag aanmeren met hun kleine boten. Vrouwen staan hen op te wachten, klaar om de vangst mee toenemen naar de markt waar ze de vis meteen bereiden en verkopen. De jonge visser vertelt even later dat hij graag leraar wilde worden maar voor de inkomsten van het gezin aan het werk moet. 

Keihard werken zonder de luxe van keuzes

Als ik op de terugweg over de markt fietst, zie ik hoe de vrouwen behendig de vis schoonmaken en roosteren op kleine houtvuurtjes. De geur van vers gegrilde vis vermengt zich met die van kruiden en houtrook. Het is een prachtig tafereel—levendig, vol energie. Maar als ik terugdenk aan de jonge visser en zijn onuitgesproken droom, besef ik dat achter al deze bedrijvigheid op de markt en aan het meer, ook een andere realiteit schuilt: die van keihard werken, zonder de luxe van keuzes.