Een avontuurlijke tocht door Kenia’s kleinste nationale park
Fietsen op reis is altijd een goed idee. Onze Keniaanse gids weet dat inmiddels ook: “You Dutch guys like cycling.” Yes, we do. Fietsen in Vietnam, Indonesië—ik vind het geweldig om een land op deze manier te verkennen. En nu dus in Kenia, in Hell’s Gate National Park. Dit kleinste nationale park van Kenia staat bekend om zijn ruige kliffen, stomende fumarolen—openingen in de aardkorst waar hete gassen en stoom uit ontsnappen—en de kloof die als inspiratie diende voor The Lion King. Een film die ik met de kinderen zeker twintig keer heb gezien, als het niet meer is
Hell’s gate als inspiratie voor The Lion King
De makers van de film bezochten het park om ideeën op te doen voor de Afrikaanse savanne. Ik herken het meteen: het imponerende landschap met zijn rotsformaties en scherpe lavastenen, gevormd door eeuwenlange invloed van wind en zon. Het decor waar je stem tegen de rotswand echoot en je voetstappen weerklinken in de kloof. Bergachtige rotsen omzomen grote vlaktes.
Fischer’s Tower: van Masai-legende tot klimparadijs
De fietsen zijn prima: stevige mountainbikes met versnellingen, en de weg is breed, licht glooiend, zonder hobbels of gaten—dat gaat helemaal goed. Onze eerste stop is bij Fischer’s Tower, een opvallende, steile rotsformatie. Volgens de Masai is dit een versteende bruid die zich niet aan de tradities hield. Daar ken ik nog wel meer verhalen van. Anderen zeggen dat deze toren van steen model stond voor Pride Rock uit The Lion King. Voor de rots staat een schoolklas. Waar Simba ooit stond, gaan zij straks in de touwen. Fischer’s Tower is namelijk ook een geliefde klimlocatie, en in plaats van een koninklijke leeuw zie ik hier vooral fanatieke avonturiers bungelen.
Fietsen tussen zebra’s en een gevaarlijke buffel
We trappen verder door het wijdse landschap. Links en rechts grazen zebra’s, amper onder de indruk van onze aanwezigheid. Een groepje gazellen schiet weg tussen de struiken. In de verte spot ik een buffel. Alleen. Volgens gidsen moet je daar extra voor oppassen—buffels zijn onvoorspelbaar en een eenling kan extra gevaarlijk zijn. Gelukkig houdt hij afstand, en ik doe hetzelfde. De weg slingert verder door een landschap dat bijna prehistorisch aanvoelt. Rotsformaties torenen boven me uit en af en toe passeer ik een groep wrattenzwijnen, die met hun stijve staartjes de struiken in sprinten.
De magische Echo Muur
De volgende stop is bij een steile rotswand: de Echo Muur. Onze gids Jack moedigt ons aan om iets te roepen. Zodra we dat doen, kaatst onze stem loepzuiver terug. Niet vaag of vervormd, maar echt kraakhelder. Ik probeer het nog eens, uit volle borst, en weer antwoordt de rots zonder aarzeling. De Masai geloofden dat hun voorouders hier spraken, en eerlijk? Ik snap het wel. Het klinkt zó duidelijk dat het bijna lijkt alsof iemand echt terugpraat. Een beetje mysterie hoort bij een plek als deze.
Wandelen door de kloof van Hell’s Gate
Na een kleine 8 kilometer zit de fietstocht erop. Ik parkeer mijn fiets en koop voor de zekerheid een flesje water voor de wandeling in de kloof. Er staan drie gidsen klaar om ons te begeleiden. Ik kan het niet goed inschatten. Wordt dit een helse tocht of is het gewoon een manier om werkgelegenheid te creëren? Maar al snel blijkt dat enige ondersteuning welkom is. Het is zelfs verplicht. Het is een geklim en geklauter om er te komen. De stenen zijn glad en een helpende hand is soms fijn. In opperste concentratie dalen we af naar de kloof.
Central Tower in Hell’s Gate
De kloof voelt als een verborgen wereld. De wanden zijn uitgesleten door eeuwenoude rivieren, en de zon vindt slechts gefilterd haar weg naar binnen. Langs de rotsen sijpelen warme stroompjes, een natuurlijk kunstwerk van mossen en algen. Onze gids wijst een plek aan waar een beroemde scène uit Tomb Raider, met Angelina Jolie, werd opgenomen. Een deel van de kloof is niet meer toegankelijk—een paar jaar geleden waren er plotselinge overstromingen. Boven ons torent Central Tower uit, een andere iconische rotsformatie van het park.
Terwijl ik verder loop, voel ik me klein tussen de torenhoge rotswanden die in bizarre vormen zijn uitgesleten. Elke bocht onthult een nieuw schouwspel: golvende zandsteenlagen in kleuren van diep oranje tot zacht geel.
Het voelt alsof ik in een totaal ander Kenia ben beland. Geen eindeloze savannes of drukke safariparken, maar een ongetemde wildernis die ik op eigen tempo ontdek. Ik weet niet wie de makers van The Lion King op dit bijzondere park heeft gewezen, maar het was een gouden tip.