Eindelijk weer licht
Een paar uur, meer slaap ik niet die nacht. Ik schrik van elk geluid dat ik hoor en dat zijn er nog wel wat in deze omgeving. Geritsel, geschraap en gepiep, alles hoor ik. Opgelucht als het uiteindelijk licht wordt en ik de stem van de Zweedse jongen hoor. Ik moet me inhouden om niet meteen uit mijn kamer te rennen en hem te omhelzen. Lekker stoer ben ik hier in Zuid-Afrika...
Voor de kerkdienst
Na het ontbijt loop ik over de afgelegen zandweg richting het kinderhuis, waar iedereen zich voorbereidt op de kerkdienst op deze zondagochtend. Ida heeft alles goed onder controle; een sterke vrouw met een klaterende lach, die zonder veel moeite, samen met haar assistent Mia, alle kinderen in mum van tijd gereed heeft voor de dienst. Haren kammen, kleding fatsoeneren, manen tot stil zitten, 15 jongens in het gareel houden, geen sinecure. Haar dochters zien eruit om door een ringetje te halen, strakke rokjes, topjes en high heels. Ida zelf heel casual gekleed, verschijnt vlak voor vertrek in een strakke outfit, compleet met geweldig haar.
“It’s a wig “fluistert ze als ze mijn blik opmerkt.
Streng en liefdevol
Sandra knuffelt de kinderen en vooral de kleintjes veel, maar spreekt ze ook streng toe als het ondernemende gedrag uit de hand dreigt te lopen.
De kerkdienst
In colonne lopen we naar de kerk, die een paar honderd meter verderop staat. Een groot, nogal fantasieloos, gebouw gelegen in het grasland, de imposante bergen op de achtergrond. Het is daar al een drukte van belang, vanuit alle hoeken en gaten stromen de kerkgangers toe.
Brave kinderen
Ik ben onder de indruk van het gedrag van de kinderen in de kerk. Ze zitten muisstil in de kerkbank, de bijbel opengeslagen in hun schoot. Ik heb moeite de aandacht bij de dienst te houden. De grote kerk is voor de helft gevuld en de meeste tijd is de dominee, strak articulerend met luide stem aan het woord, het ene verhaal na het andere verhaal declamerend, een enkel gezang tot besluit.
Het officiële moment
Nu, nadat we naar de kerk zijn geweest, de jongste kinderen hun middagdutje hebben gehad en de oudste hebben gestudeerd- ook op zondag, is het officiële moment daar, ik ga de cheque voor het hek overhandigen aan de dominee die de organisatie vertegenwoordigt en die elk moment binnen kan komen. Iedereen is er klaar voor. Ida ook bijna, zegt ze, of ik nog even met haar meeloop naar de keuken.
Paniek
“Jacqueline please, please give it to me. We need it here, don’t give it to them”. In het kleine keukentje van het kinderhuis staat ze vlak voor me. Ik sta met de rug tegen het aanrecht en kan me amper bewegen. Het zweet breekt me uit. In de verte hoor ik Mia roepen; “Die dominee het opgedaag”.
Gered door de dominee
We moeten wel uit de keuken komen. 'Sorry", zeg ik zachtjes tegen Ida. Ik ben overvallen door haar vraag maar weet ook niet hoe ik hier mee om moet gaan. Heeft ze een punt? Verdwijnt het geld in de zakken van de dominee? Of gaat Ida voor haar eigenbelang? Mijn Zuid-Afrikaanse familie noemt mij naïef, ik denk dat ze een punt hebben.
De show gaat gewoon door. Ik overhandig de cheque, de dominee spreekt zijn dank uit en Ida lacht van oor tot oor.
Party time
Als dank voor mijn komst en de donatie heeft Ida een optreden van een groep vrouwelijk zangeressen geregeld. Grote groen-roodwit gekleurde hoepelrokken en bloesjes, een groene hoed, lange kettingen en fluitjes in de mond. De sfeer zit er meteen in, iedereen danst mee en geniet van de vrolijkheid en energie. Ida neemt mij even apart tijdens het gezang. Of ik de dames nog wel wil betalen, € 250 is wel voldoende voor het optreden. Naïef, ik zei het. Maar een geweldige middag, dat wel.
Lees hoe het verder ging