Hoe ging het verder met mijn goede doelen in Zuid-Afrika?
De cheques zijn afgeleverd. De twee goede doelen ondersteunen; de preschool in Groenfontein en het kinderhuis in Qua Qua hebben het geld ontvangen. Eind goed al goed zou je denken. Helaas, maar ten dele waar.
Het hek is er niet gekomen
Het geld voor het hek is overhandigd, maar het hek zelf is er nooit gekomen. Een half jaar later besloot de stichting, waar het kinderhuis onder viel, om de locatie in Qua Qua te sluiten. Het was er te gevaarlijk, ook met een hek. De kinderen werden ondergebracht in een andere locatie. Ida, de leading lady van het kinderhuis die mij zo gastvrij ontving is om onduidelijke redenen ontslagen. Met haar dochters heb ik nog sporadisch contact via Facebook.

De preschool in Groenfontein
Het andere project, de preschool in Groenfontein is helaas niet van de grond gekomen. De rijke, witte dame bleek uiteindelijk een heel dure hobby te hebben (iets met wit poeder) en het geld is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb aangifte gedaan, regelmatig updates gekregen over deze zaak, maar het eind van het liedje is: al het geld is weg en er is niets meer aan te doen. De kinderen zijn de dupe, ik vind het echt beschamend.

Reizen maakt je bewust van je bevoorrechte plek
Het was mooi geweest als mijn goede doelen verhaal een positief einde had gehad. Helaas, was het maar zo. Toch denk ik dat ik niet alleen sta in deze ervaring. Als je reist word je vaak getroffen door ongelijkheid en armoede. Je vergelijkt het met de situatie thuis en je bent je bewust van je eigen bevoorrechte positie en het geluk dat je hebt met het land waarin je geboren bent. Natuurlijk wil je dan helpen, je word geraakt en met de beste intenties kom je in actie. Maar vaak is pad van de uitvoering bezaaid met hobbels, blijkt ook uit mijn verhaal.
Wie bepaalt wat je gelukkig maakt?
Er speelt nog iets anders mee. Armoede en ziekte zijn natuurlijk vreselijk, maar in hoeverre kijk je met je eigen westerse bril naar een situatie? Is een andere manier van leven per definitie slechter? Wie is er gelukkiger? Degene met geld of de armere medemens die fijne sociale relaties heeft waarin er tijd en aandacht is voor elkaar? Oke, wij in Nederland zijn rijker als je het hebt over onze welvaart, maar hoe zit het met zaken als verbondenheid, gastvrijheid, vriendelijkheid, gemeenschapszin en betrokkenheid bij elkaar?
Weeshuistoerisme
Mensen helpen en een goede doel ondersteunen is fijn zoals ik al zei. maar niet zonder risico's. Denk aan weeshuistoerisme waar vrijwilligers betalen voor het werken in een weeshuis en zo ongewild meewerken aan een verdienmodel; hoe meer weeskinderen hoe meer geld, mensenhandel en slavernij tot gevolg.

Kleine initiatieven
Door schade en schande wijs geworden, heb ik het meeste vertrouwen in kleinschalige hulp. Zo heb ik tijdens een cabaretvoorstelling met veiling in onze tuin geld ingezameld voor een bus waarmee Mackie Monnen, een betrokken en betrouwbare vrouw uit de Karoo in Zuid-Afrika kinderen, die afgelegen wonen, extra ondersteuning geeft.


Laptops naar Cambodja
Jan Nijkamp van IT2IT.nl heeft vanuit zijn bedrijf in Hengelo tien laptops gegeven die ik heb meegenomen naar Cambodja en die nu gebruikt worden bij een geweldige organisatie daar: Feeding dreams. Deze organisatie, geleid door een Australische vrouw met een groot netwerk, biedt kinderen scholing en eten en zo kans op een betere toekomst. Met de laptops leren ze werken op een computer. Deze manier van ondersteunen, bijdragen aan studie en scholing geeft de beste basis!

Annelies en Rudene
Als je helpt of een goed doel ondersteunt wil je graag dat het duurzaam bijdraagt. Soms is dat lastig, dan blijft het bij het geven van kleding of geld. Ik ben na het debacle met de preschool nog regelmatig terug geweest in Groenfontein. Als het kan bezoek ik dan ook de familie van Annelies, een vrouw die ik op de preschool heb leren kennen. Annelies heeft één dochter, -vader onbekend- en is altijd enthousiast en vrolijk, behalve op vrijdagavond na het bezoek aan de slijter. Haar dochter stuurt mij regelmatig een bericht via Facebook waarin ze zegt dat ze Tannie (dat ben ik) mist én een nieuwe telefoon. Ze wonen in de township Bergsig bij Calitzdorp, Kleine huisjes in een wijk op afstand van het centrum.


Leven van kinderbijslag
Rudene leerde ik kennen toen ze op 16-jarige leeftijd beviel van haar eerste kind. De vader van de baby-Anthony (18)-werkte in het hotel waar ik een week verbleef. Hij nodigde mij uit om te kijken naar de baby. Rudene heeft inmiddels drie kinderen van drie verschillende vaders. Ze leeft van de kinderbijslag die ze van de overheid ontvangt. Ze is ooit op aandrang van mij op sollicitatiegesprek geweest bij een nabijgelegen winkel. Helaas werd ze afgewezen, ze heeft nog nooit een betaalde baan gehad.

Het tasje van mijn zusje
Haar moeder zorgt voor het zwaar gehandicapte zoontje van haar zus die wel een baan heeft. In het kleine huisje ligt de jongen, die nu 10 jaar oud is, al jaren op een bed in de kamer. Een luier om, tot niets in staat. Af en toe een aai op zijn bol en een schone luier. Hij kreunt af en toe, verder is er geen communicatie mogelijk. Het tasje van mijn overleden zusje dat in een kledingzak zat die ik meenam voor de familie, hangt als versiering boven het bed. Een ontroerend beeld dat ik niet meer van mijn netvlies krijg.

