In de gordels in Tsingy de Bemaraha

Amper bekomen van de intensieve rit van Kirindy naar Bekopaka staat het volgende hoogtepunt van de reis door Madagaskar op het programma; het bezoek aan het Nationaal Park Tsingy de Bemaraha in het westen van het eiland, de reden waarom we hier zijn. Gids Dibby komt aan het begin van de avond in het hotel om het programma van de komende dagen door te nemen. Goed gevulde dagen, daar zijn we ondertussen aan gewend. Het zwembad glinsterde heerlijk bij aankomst, maar ik maak me daarover geen illusies meer, daar zal geen tijd voor zijn.

Rustig aan beginnen in de Kleine Tsingy de Bemaraha

" We start with a boat tour over the Manambolo river, we visit a cave and then we do some climbing in the Little Tsingy. So we can see Jackie, who's able to walk in the Great Tsingy the day after tomorrow". Het park is verdeeld in de Kleine- en de Grote Tsingy die zo'n 15 kilometer uit elkaar liggen. Allebei heel uniek en bijzonder maar de dag in de Grote Tsingy, dat wordt het echte werk, zoveel heb ik al begrepen. Gordels, touwen, ladders en bruggen, dat werk dus. 

Meest bijzondere nationale park van Madagaskar

En dat in het grootste steenwoud van de wereld, rotsen die lijken op scheermessen, een bos van stenen naalden dat omhoogkomt uit de grond, hoge scherpe kalkstenen pieken en spelonken... allemaal ontstaan door miljoenen jaren van erosie, waarbij regenwater de zachte kalksteen heeft uitgeslepen tot de scherpe pieken die je vandaag ziet. Unieke geologische wonderen, dit wordt heel bijzonder.

Boat tour over the Manambolo river

We starten de volgende dag op het water. Rustig aan beginnen, dat bevalt me wel. De boten liggen klaar aan de oever van de Manambolo rivier in het kleine plaatsje Bekopaka. Ook hier rust. Kleine hutjes met rieten daken onder grote hoge bomen, een moeder die haar kinderen wast in de rivier en een bananen verkoper die bij ons langs komt, verder is er niet veel te beleven. We gaan met z'n zessen in de boot en de bootsman, die alleen een lange stok heeft, lijkt het easy type. Volop tijd om ons te vergapen aan de prachtige rotsformaties die aan de beide kanten van de oever liggen.

Graven van voorouders in de rotsen

Dibbey gebaart naar een plek in de rotsen. Daar, hoog in de rotsen liggen de graven van voorouders. Iets beter in het zicht gelegd voor de toeristen, zegt Dibbey er eerlijk bij. De kleine klim in de grot waar we aanmeren is voor niemand uit de groep een probleem, een sportieve groep dat zijn we. 

Kleine en Grote Tsingy

Voordat we de Kleine Tsingy ingaan vertelt Dibbey meer over dit unieke gebied. "Tsingy betekent, op de tenen lopen. Deze naam gaven onze voorouders aan dit gebied, omdat het zo scherp is". Het lijkt mij überhaupt lastig lopen, ook op je tenen, maar dat terzijde. "Het hele gebied is 1500 km2 en bestaat naast de bekende rotsformaties uit bossen, rivieren en mangroves en staat sinds 1990 op de UNESCO werelderfgoedlijst. In de kleine Tsingy zie je ook de kalksteen formaties maar ze zijn kleiner, wat subtieler van vorm en minder hoog". "Goed te doen" zeggen we later tegen elkaar. We klauteren, klimmen en genieten van het uitzicht. Iedereen kan dit prima volhouden en is vol goede moed; laat de Grote Tsingy maar komen. 

De dag van de Grote Tsingy

Toch gek hoe het werkt. Als kind zat ik op paardrijden. Op het moment dat, na de dressuur, de hindernissen in de bak kwamen werd ik accuut heel zenuwachtig terwijl ik nog geen sprong had gemaakt. Datzelfde gevoel heb ik nu ook. Zou het heel eng zijn? Hoe is dat met zo'n gordel? Klap je dan niet tegen de rotsen als je uitglijdt? Revius zei het al; de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. En we zijn in goede handen, Dibbey is in gezelschap van twee andere ervaren gidsen die ons vandaag begeleiden. 

Toegangskaarten kopen bij het kantoor en dan ongeveer een uur in de auto. Bij aankomst worden we meteen in de gordels gehesen. Ik zie een groepje nonnen staan gehuld in lange rokken, ook zij krijgen een gordel om, op de een of andere manier schept hun aanwezigheid vertrouwen.

Onze tocht begint easy, we lopen door het vlakke bos en worden nieuwsgierig gadegeslagen door Von der Deckens- sifaka's met hun zwarte gezichten en witte vacht die ons vanuit de bomen naar ons kijken.

Haken vastklikken aan de stalen kabel

En dan verschijnen de eerste hoge grijze rotsen. Stapje voor stapje omhoog, het gaat soepel, maar dit is pas het begin. Dibbey stopt bij een hoge rots en instrueert ons. "Nu de klimgordels gebruiken. Je klikt de haken aan een stalen kabel die tussen de rotsen is gespannen en let op, altijd één voor één losklikken zodat je altijd nog met één haak vast zit. De voeten zet je voorzichtig neer op de stenen die uitgehakt zijn in de rotsen".

Wat een kick geeft dit. Ik heb geen tijd meer om me zorgen te maken, alle aandacht gaat naar de stenen en de haken en volgende trede waar ik op kan staan. Iedereen uit de groep is geconcentreerd. Pas boven op de top praten we weer met elkaar. Wat is dit fantastisch mooi!

Hangbrug over het ravijn

De hangbrug over het ravijn is het volgende hoogtepunt. Eén voor één lopen we voorzichtig over deze wiebelige brug, aangemoedigd door de gidsen die van iedereen foto's maken. Deze plek moet vastgelegd worden.

Lunch in de grot

Niet alleen de hoogte is mooi, wat te denken van de meest prachtige grotten, compleet met palmen en bijzondere vogels waar we onze meegebrachte lunch opeten. Als we even later weer bovenkomen is het moois nog niet ten einde. We zien kameleons, uilen en weer de bijzondere Maki's. "Wat heb jij een geluk dat je hier woont", zeg ik tegen Dibbey als we het begin van de middag weer bij het hotel zijn. "Ik ben nog nooit buiten deze plaats geweest", zegt hij. "Jij kent mijn land al beter dan ik". Iets waar ik nog lang over nadenk, als ik die middag toch bij het zwembad lig.

 Lees meer over deze reis in   Madagaskar met Djoser