Leven als de Vezo in Betania Madagaskar

Betania een klein vissersdorpje in Madagaskar

De pirogue, een Malagassische houten kano, glijdt rustig voort over het kalme water, langs roestbruine rotsen en modderige oevers bedekt met weelderige mangrovebossen. Reigers scheren laag over het water, terwijl vrouwen aan de oevers garnalen vangen. We naderen Betania, een klein vissersdorp aan de westkust van Madagaskar, waar de tijd lijkt stil te staan.

Sterke vrouwen in de Vezo in Betania Madagaskar

Het laatste stukje voordat we aan wal gaan, varen we door een ondiepe vaargeul. Naast ons lopen vrouwen en kinderen door het water, terug van de markt in Morondava naar Betania, of juist weer op weg naar de markt, op hun hoofd grote manden en teilen. Vis, takkenbossen en zakken rijst worden schijnbaar moeiteloos gedragen door deze sterke, sierlijke vrouwen.

Een hechte gemeenschap

Al snel worden we omringd door een groepje enthousiaste kinderen die met ons meelopen naar het dorp. Onze gids, Faroan, begeleidt ons en legt uit dat we een kleine donatie geven om het dorp te bezoeken, zodat iedereen hier profijt van heeft. “Dit is een hechte gemeenschap,” vertelt Faroan, “met zo’n 3000 inwoners, twee kerken en een klein ziekenhuis.”

Vezo in Madagaskar

De inwoners van Betania behoren tot de Vezo, een semi-nomadisch volk dat al generaties lang leeft van de visserij. Hun boten zijn handgemaakt, een vaardigheid die van ouder op kind wordt doorgegeven. Terwijl we dichterbij komen, zien we vissers bezig met hun boten en netten.

Leven in het dorp

In het dorp staan eenvoudige huisjes, met wasgoed aan de lijnen en mensen die in groepjes zitten te praten. Kippen scharrelen rond en honden liggen ontspannen in de schaduw. Bij de waterput halen de dorpsbewoners water, waarbij zelfs de kleinste kinderen al hun steentje bijdragen.

Dansen in de kerk

De gezelligheid straalt hier overal van af. Je ziet mensen samenleven in schijnbare harmonie, verbonden met de natuur.  Aan de ene kant is deze levensstijl eenvoudig, als je kijkt naar de onderlinge verbondenheid dan zou je kunnen zeggen dat de mensen heel rijk zijn. Geen mobieltjes, geen individuen die zich terugtrekken in hun hut, maar een gemeenschap vol rust en saamhorigheid. Harmonie en eenvoud domineren het leven hier. Nu  begrijp ik wat mijn oma bedoelde met: “Je kijkt er wel op, maar niet in,” maar hier lijkt het echt te kloppen. Zelfs in de kerk is er gezelligheid; een non danst met de kinderen. Hier is geen sprake van leegloop!

Leven in harmonie

Het bezoek aan Betania laat een diepe indruk achter. Ik vraag me af of dit niet het soort leven is waar je echt gelukkig van wordt. Verbondenheid, deel uitmaken van een geheel, elkaar helpen en plezier maken – in balans met de natuur. 

Wij hebben het over " Leven als God in Frankrijk, misschien kunnen we beter zeggen "Leven als de Vezo in Betania".

Als we ons klaarmaken om te vertrekken, beginnen de kinderen spontaan te dansen. Geen verplichting, maar puur plezier, met een lach die mij nog lang zal bijblijven.