Tokyo, Metro gedrag in Japan

Vrouwen achter de beslagen ramen van de metro in Japan

In het museum in mijn woonplaats was er vorig jaar een expositie over Japan. Kleurrijke antieke Japanse kimono’s in glazen vitrines, abstracte zwart-wit schilderijen en grote onscherpe foto’s van vrouwen gefotografeerd vanachter de beslagen ruiten van de metro. Hun blikken starend en afwezig.

Alle passagiers bovenop elkaar

De foto’s schieten me te binnen op het moment dat ik in Tokyo in een overvolle metro stap, waar iedereen in zichzelf gekeerd bovenop elkaar staat. Gereserveerd, beleefd en rustig, dat is het gedrag wat opvalt. Dit zie ik ook bij het in- en uitstappen in de metro. Geen geduw en getrek. Iedereen wacht netjes op zijn beurt. Er wordt amper gesproken, laat staan geschreeuwd. Super gedisciplineerd, dat is het woord dat bij mij opkomt.

Ik zie een parallel met de volksaard van de Japanners die ik heb ontmoet tot nu toe.

Vriendelijk, voorkomend, hulpvaardig en wat gereserveerd

Hoe is het dan mogelijk dat- zo blijkt- veel mannen zich in de drukte van de trein en metro schuldig maken aan ongewenst gedrag tegenover vrouwen? Hoe komt het dat er speciaal coupes alleen voor vrouwen nodig zijn?  Dat er zelfs een app is die mannen op afstand houdt? De vrouwen kunnen, als ze belaagd worden, een hard geluidsfragment afspelen of een SOS-scherm tonen aan medepassagiers…

Ongewenst gedrag

Ik verbaas mij erover. Het is zo in tegenspraak met mijn beeld dat ik heb van de Japanse man.  Voorkomend en beleefd, misschien zelfs wel wat verlegen. Geen fysiek contact, maar buigen op afstand.

” Ie kiekt er wel op, maar ie kiekt er niet in”.

De wijze woorden van mijn Oma zijn zelfs in het verre Japan van toepassing. Deze uitdrukking schiet gedurende de reis, nog vaak door mij heen.