Deel 2 goede doelen Zuid-Afrika: Op reis naar Qua Qua met de cheque voor het kinderhuis

Ik reis vanuit Bethlehem naar Qua Qua Zuid-Afrika om de tweede cheque te overhandigen.

Qua Qua Zuid-Afrika, geen toeristische bestemming

Laat in de middag kom ik aan in Qua Qua. Wat een grappige naam. Het rolt zo lekker door je mond, Qua Qua. Geen bekende toeristische bestemming, zoveel is zeker. Heel anders dan de vlakbij gelegen Drakensbergen, beroemd en heel populair bij reizigers en hikers.

Witter dan wit

Qua Qua heeft haar naam wel aan de Drakensbergen te danken. Witter dan wit: dat is de naam die de San, de oorspronkelijke bevolking van deze regio, het gebied geven. Genoemd naar de sneeuw op de imposante bergtoppen van de Drakensbergen. In de verschillende namen zit de geschiedenis van Zuid-Afrika besloten, want door de Kolonisten werd de stad weer Witsiehoek genoemd. In 1974 werd het een officieel thuisland met zelfbestuur. In 1994, bij het afschaffen van de apartheid, werd het onderdeel van de provincie Vrijstaat. 

Qua Qua is stoffig en uitgestrekt. Overal zie ik heuvels bezaaid met lage huisjes die heel willekeurig zijn neergezet. Veel structuur is er niet te bekennen en het verbaast mij dat de taxichauffeur in de wirwar van de grotendeels onverharde wegen de weg weet.  

Onverharde wegen Qua Qua in Zuid-Afrika

Levendig is het ook. Langs de wegen is het een drukte van belang. Groepjes mensen lopen langs de stalletjes en kleine winkeltjes. Veelal gearmd of hand in hand. Op hun gemak, niet gehaast om na werktijd nog even snel de boodschappen te scoren, zoals ik dat ken. Vanuit het geopende autoraam hoor ik gelach en harde muziek. Een dynamische sfeer.

Als de bebouwing minder wordt en de drukte afneemt komen we aan op mijn bestemming; het weeshuis waar ik de donatie uit Nederland zal afgeven. Wat een afgelegen plek is het eerste wat er door mij heengaat.  Ik zie een paar vervallen huizen en een kerk, opvallend groot en goed onderhouden.  

Wat een afgelegen plek

Dat kun je van het kinderhuis niet zeggen: afgebladderde verf, kapotte gordijnen voor de ramen en een hek wat op instorten staat. Dat hek is de reden dat ik hier ben. Het bestuur van het weeshuis waar ik al een aantal jaren contact mee heb, wilde het ingezamelde geld graag besteden aan het hek. Voor de veiligheid van de 15 jonge kinderen. Vooral zo vertelt de leidster Ida mij, omdat er in het naastgelegen bos vreselijke dingen gebeuren. Details hoor ik niet, maar dat het heel erg is lees ik af aan haar gezichtsuitdrukking.

Vijftien kinderen in het kinderhuis

Ida, de leidster is de hoofdverantwoordelijke van dit kinderhuis dat valt onder een kerkelijke organisatie met meerdere huizen in Zuid-Afrika. Veertien jongens en 1 meisje heeft Ida onder haar hoede, naast haar twee eigen dochters die ook hier wonen. De dochters die ze alleen opvoedt omdat haar man door een schietincident om het leven kwam, vlak na de geboorte van de jongste.  “Door het hoofd geschoten”. vertelt ze mij terloops.. “He was a policeman”. 

Feest

Ik word enthusiast ontvangen. Na het eten spelen de kinderen in de tuin en als het donker wordt komen we allemaal samen in de centrale ruimte. Muziek aan en dansen maar. Ida en haar assistente Mia, een warme, forse vrouw met een vriendelijke uitstraling, de dochters van Ida en alle kinderen zingen en dansen tot het tijd is voor de kleintjes om te slapen. De meeste kinderen liggen met z'n zessen in de kleine slaapkamers. 

Ik blijf alleen achter

Na de gezelligheid vertrek ik naar mijn overnachtingsadres. Redelijk op tijd want morgen staat de kerkdienst op het programma, daarna overhandig ik de cheque aan de dominee die er speciaal voor langs komt.  

De dochter van Ida brengt mij weg. Een prachtige route door de heuvels en langs het bos leidt naar een afgelegen gebouw op een groot terrein. Een groot elektrisch hek; dat is het eerste wat mij opvalt. Een jongen laat ons binnen. Aan zijn accent te horen komt bij uit Zweden. Hij brengt me naar mijn afgelegen kamer op het glooiende terrein en overhandigt mij met een plechtig gebaar een sleutelbos. Deze is blijkbaar voor mij, omdat ik de enige ben hier vannacht. Iedereen is weg en hij vertrekt ook. Ik doe die nacht geen oog dicht. 

Lees hoe dit verder ging